Ognisko

Wysiadła, ale nadal mocno trzymała drzwiczki do Cesny. Szykowała sobie drogę ucieczki. Ludzie z pochodniami zbliżali się do niej i byli dziwnie ubrani. A raczej rozebrani. Twarze i ciała mieli pomalowane w najprzeróżniejsze wzory, które miały straszyć przeciwnika. Udało im się. Magdalena miała wrażenie, że pokonała barierę czasu i znalazła się w XIX wieku.

- Witamy. Proszę się nie bać, nic pani nie zrobimy. Urządzamy inscenizację bitew, stąd te stroje.

- Witam. Już się bałam, że…

- Wiem, wiem. Zapraszam do nas.

- Tylko poinformuję Oahu, że bezpiecznie wylądowałam.

- Może mieć pani problem, bo ta wyspa ma ogromne złoża metali, ale w wiosce jest telefon.

- Ok.

Z plecakiem na ramieniu, otoczona przez hordę wojowników szła do wioski przyklejonej do zbocza wygasłego wulkanu. Z oddali słychać było początek wesołej imprezy, a dookoła roztaczał się zapach pieczonego prosiaka.

- Nie będę przeszkadzać?

- Nie będziesz. Wstęp wolny. To nie jest zamknięta impreza, każdy może przyjść.

Chyba wpadła w oko facetowi, który przewodził pozostałym. Będąc kobietą wiedziała o tym. Wyczuwała to w powietrzu. Połechtało to jej próżność. Uśmiechała się pod nosem nie zdradzając nawet gestem, że czegokolwiek się domyśla.

- Zanim przyłączę się do imprezy, mogłabym zadzwonić?

- Oczywiście.

Dwa sygnały i zerwane połączenie. Za każdym razem. Niezależnie jaki numer wybrała. Próbowała kilkadziesiąt razy i nic. Wciąż to samo.

- Musiało uszkodzić łącza.

- Jest tu jakaś radiostacja o większej sile?

- Nie ma.

- A ma ktoś w wiosce telefon satelitarny?

- Aż tak zaawansowani technologicznie to ci ludzie nie są.

- Świetnie…

- Jedną noc wytrzymają bez ciebie. Rano polecisz dalej.

- Też prawda…

Miała nadzieję, że Teresa zapamiętała słowa, które wciąż i wciąż kładła im do głów, że brak wiadomości, to dobre wiadomości. Usiadła na rozkładanym krzesełku niedaleko ogniska i dostała plastikowy talerz z kawałkiem pieczonego prosiaka. Kiedy poczuła zapach mięsa, uświadomiła sobie, że jest wściekle głodna. Nie przeszkadzało jej nawet, że nie dostała widelca, czy noża. Palce w zupełności jej wystarczały.

Wojownicy zniknęli. Chwilę później przyszli na ognisko normalni ludzie, w normalnych strojach. Żadnych masek i groźnych tatuaży. Magdalena właśnie wylizywała talerz, kiedy dosiadł się do niej jakiś facet. Jadąc jęzorem po plastiku rzuciła mu pytające spojrzenie.

- To ja. Przebrałem się i umyłem. Smacznego. Nie musisz wylizywać talerza. Jeżeli jeszcze jesteś głodna wystarczy podejść do tamtego stołu i wziąć kolejną porcję. Można też korzystać ze sztućców. Są co prawda tylko plastikowe, ale są.

- Acha…

Jak na zawołanie podeszła do nich niska, korpulentna kobieta i podała Magdalenie kolejny talerz z mięsem.

- Dziękuję. To jest pyszne!

- Smacznego moje dziecko, smacznego. Jedz.

- Gdzie ty to upychasz? Tak się zachowujesz jakbyś w życiu tego nie jadła…

- Bo nie jadłam.

- Nie jadłaś…? Jak to nie jadłaś? Chcesz widelec…?

- Nie.

- Chusteczkę…?

- Nie.

- Koryto…?

- Bardzo dziękuję za zainteresowanie moim posiłkiem, jednak moje potrzeby zostały zaspokojone i nie wymagają większej inwencji, zatem jestem zmuszona odmówić pańskiemu zapytaniu. Teraz ci pasuje?

- Poczekaj, muszę pomyśleć o czym ty do mnie rozmawiasz…

Patrzył na nią z niedowierzaniem i nie bardzo wiedział co ma o niej myśleć. Wyraźnie mu się podobała, ale już wiedział, że potrafi zalać sadła za skórę. I chyba to najbardziej do niej go ciągnęło.

- Jak tu się w ogóle znalazłaś?

- Chciałam polatać sobie nad wyspami i przenocować, na którejś z tych niezamieszkałych. Zmrok mnie tu złapał i musiałam lądować. A wy co tu robicie?

- Już ci mówiłem robimy inscenizacje różnych bitew. Spotykamy się co jakiś czas i tak pielęgnujemy historię wysp. Na tej wyspie się urodziłem i wychowałem. Kobieta, która podała ci talerz to moja mama.

- Jak masz na imię?

- Faktycznie, nie przedstawiłem się. Jason.

- Jason? Myślałam, że masz jakieś rdzenne, egzotyczne imię, a ty mi tu… Jason…

- Przykro mi niezmiernie. Do nas też już cywilizacja dotarła. Mamy nawet prąd w chatach z trawy!

Próbowała się nie roześmiać. Próbowała.

- Przepraszam cię. Magdalena jestem. Czym się zajmujesz?

- Jestem księgowym.

- A ja pilotem.

- To już wiem, a oprócz tego?

- Jestem pełnoetatowym pilotem. Na co dzień latam w liniach lotniczych. Teraz mam urlop.

- A już myślałem, że ci zaimponuję, że jestem księgowym w IBM…

- Nie znam żadnego księgowego. Żadnego. Zaimponowałeś mi.

- Naprawdę?

- Nie.

Tak na nią spojrzał… Gdyby wzrok mógł strzelać, trup Magdaleny leżałby obok ogniska.