Wejście smoka

Wieczór był przyjemny. Matka Jasona zaproponowała Magdalenie nocleg. Magda bardzo grzecznie odmówiła i poprosiła ją o pozwolenie na rozbicie namiotu na plaży. Matka Jasona trochę się zdziwiła, ale pozwoliła. Nie mogła pojąć dlaczego Magda wolała spartańskie warunki na plaży i wszędobylski piasek, od wygodnego łóżka i łazienki. Ale Magda właśnie po to w ogóle wychodziła z domu. Chciała odrobinę oderwać się od cywilizacji i przemyśleć kilka spraw.

Do późnej nocy leżała na plaży i pomimo zmęczenia nie chciało jej się spać. Z oddali słyszała jeszcze ostatnich imprezowiczów, którzy chyba odrobinę za dużo wypili. Ledwie weszła do namiotu i przyłożyła głowę do poduszki zasnęła mocnym, twardym snem, bez snów. Pytania, na które miała nadzieję sobie w samotności odpowiedzieć, nadal pozostały bez odpowiedzi.

Kolejny dzień przywitał ją słońcem. Ledwie wyszła z namiotu, a została otoczona przez wrzeszczącą dzieciarnię, która zawlokła ją do wioski. Dzieciaki przekrzykiwały się jeden przez drugiego i nic nie mogła zrozumieć. Jason stał przed małym domkiem i dopychał ubrania do plecaka.

- Cześć. Dobrze, że jesteś. Słuchaj, wracasz dziś na Oahu?

- Tak.

- Ile masz miejsc w awionetce?

- Mogę wziąć trzech pasażerów, pod warunkiem, że nie mają za dużo bagaży.

- A weźmiesz?

- Nie ma sprawy. Dajcie mi pół godziny na złożenie namiotu, przygotowanie samolotu i możemy lecieć.

- Najpierw zjemy śniadanie. Mama zaraz nas zawoła. Mogę już zapakować plecak do awionetki?

- Tu masz kluczyki od drzwi. Z boku jest mały luk, tam włóż plecak, ale zostaw mi trochę miejsca na namiot.

- Nie ma sprawy. Zaraz wracam.

Mama Jasona, osoba bardzo miła i otwarta, zaprosiła Magdalenę do domu na śniadanie. Magda spodziewała się egzotycznych frykasów, niestety było to klasyczne śniadanie, bez żadnych udziwnień, zupełnie jak to, które serwowała co dzień swoim domownikom. Jedyną różnicę stanowiła sałatka owocowa, na którą niemalże się rzuciła.

Nie zdążyła nawet zacząć jeść, kiedy usłyszała znajomy głos, wołający z daleka jej imię. Zaskoczyło ją to, bo głos najwyraźniej należał do osoby, która nijak nie mogła przebywać akurat na tej wyspie.

Wyszła z domu. Oczy dostała wielkości pięciozłotówek. Jason klęczał z rękami założonymi za głową, a za nim z odbezpieczoną bronią stał…

- William…? Zwariowałeś? Co ty tu robisz? Opuść broń, do cholery!

- Nic ci nie jest? Gnojek włamał ci się do cesny.

- Will, sama dałam mu kluczyki. Skąd żeś się tu w ogóle wziął? Co ty tu robisz?

- Wczoraj wieczorem wszyscy dostaliśmy głuche telefony. Na wieży się nie zgłosiłaś. Do ciebie dodzwonić się nie szło. Zgadnij co wszyscy pomyśleliśmy? Daliśmy ci czas do rana na kontakt. Jak się nie odezwałaś, to namierzyłem twój transponder i jestem. Spodziewałem się, że znajdę cię pobitą i przywiązaną do jakiegoś drzewa. Chociaż znając ciebie, to powinienem się spodziewać połowy wiochy przywiązanej do drzewa… Teresa chciała dzwonić do Ethana, ale co on by pomógł, jak jest daleko stąd? Tylko by się denerwował.

- Ja z wami zwariuję…

- No co…? Martwiłem się…

- To ty nie wiesz, że brak wiadomości, to dobre wiadomości? W szkółce tego nie uczyli? W Top Gun inaczej uczą?

- Ta zasada dotyczy tylko pilotów!

- A ja jestem kim?! Striptizerką?!

Matka Jasona niczym nie wyprowadzona z równowagi, ani nie zrażona, czy obrażona zagoniła wszystkich na śniadanie. Tak jakby nic się nie stało i nikt przed chwilą nie groził jej dziecku bronią. Kiedy już siedzieli przy stole Magdalena podśmiechując się pod nosem obserwowała Willa.

- Co się gapisz?

- Nurtuje mnie jedno…

- Wal.

- Czy gdyby okazało się, że faktycznie jestem pobita i przywiązana do drzewa, co byś zrobił? Zabiłbyś Jasona?

- Co bym zrobił, żeby cię stąd wyciągnąć? Wszystko co byłoby konieczne. Każda wojna ma swoje ofiary, tu pewnie też by się bez tego nie obyło. Pomyśl co zrobiłby Andrzej, gdyby ci się coś stało… On by spalił tą wyspę i zaorał, a Ethan leciałby za nim i solą sypał.

Magdalenie ananas stanął w gardle.