Wysepka

Witam poświątecznie. Na wstępie chciałam bardzo podziękować za Wasze życzenia. I urodzinowe, i świąteczne. I te pisane w komentarzach, i te wysyłane mailem, i te pisane na FB. Wszystkie były równie miłe i sympatyczne. Bardzo dziękuję.

W tym roku święta dały mi popalić. Nie dość, że świąteczną atmosferę szlag trafił i nie wyczułam jej nawet przez sekundę gdziekolwiek, to jeszcze grypa, która dopadła mnie w połowie zeszłego miesiąca, dopiero teraz zaczyna odpuszczać. Kilka dni leżałam jak kłoda, bez sił na mruganie. Gdyby nie kaszel urywający doopę, to pewnie by mnie wzięli za trupa i pogrzebali.

Ale dosyć już tego jojczenia. Czas na kolejny odcinek! :)

Leżała w ciemnym pokoju i bała się zasnąć. Ethan odwiózł Daniela na lotnisko. Musiał wracać w trybie natychmiastowym. Magdalena nie wiedziała skąd, ale była pewna, że teraz już Danielowi nic nie grozi.

Ethan zdawał sobie sprawę, że Magdalena jest na krawędzi szaleństwa. Wszedł na palcach do sypialni, mając nadzieję, że sen ją zmorzył.

- Nie śpię. Czekałam na ciebie.

- Daniel już poleciał.

- Nie byli zdziwieni, że zamiast mnie leci Daniel?

- Następnym razem pożycz mu chociaż mundur. Czekali na pilota. Nie byli zadowoleni, ale na pokład go wpuścili.

Ethan nie chciał się do tego przyznawać nawet przed samym sobą, ale cała ta sytuacja zaczęła go przerastać. Wszystko było zbyt udziwnione. Należał do osób racjonalnych i nie bardzo podobało mu się to co się dzieje wokół niego. Nie można było przypisać tego zbiegowi okoliczności, ani nadać temu logiczne wyjaśnienie. Dotychczas kpił z osób, które w jego mniemaniu wymyślały temu podobne bzdury. Teraz stał pośrodku chaosu i nie bardzo wiedział co ma ze sobą zrobić. Zależało mu na Magdalenie i nie chciał jej stracić, ale jednocześnie nie chciał stracić zdrowych zmysłów, a był na idealnej prostej ku temu.

Ćwiczenia, na które pojechał jawiły się mu niczym wybawienie, niczym wysłuchanie jego modlitw. Magdalena została sama. Miała oczywiście Teresę, Mateusza, Andrzeja, ale tak naprawdę była sama. Tęskniła za Ethanem. Mimo to gdzieś z tyłu głowy rodziła się myśl, że się cieszy, że go nie ma. Zaczęła sobie uświadamiać, że nie kocha Ethana. Przynajmniej nie tak jakby na to zasługiwał. Był dla niej niczym deska ratunkowa kiedy jej świat się zawalił i była mu wdzięczna, że najzwyczajniej w świecie był. Tylko czy związek można budować na wdzięczności? Nie potrafiła sobie poradzić z własnymi, natrętnymi myślami. Wiedziała, że będzie musiała porozmawiać z Ethanem, jednak bała się tej rozmowy. Nie chciała, żeby odebrał to jako odtrącenie albo co gorsza nie pomyślał, że zamierza teraz być z Danielem, bo przecież nie o to chodzi. Daniel jej pod tym względem w ogóle nie interesował. Nie potrafiłaby być z facetem, który skacze z kwiatka na kwiatek i myśli, że uroczym uśmiechem zbuntowanego chłopca wszystko załatwi. Ale rzucił dla mnie wszystko, wystarczyło tylko zadzwonić… Magdalena znalazła się w ślepym zaułku i nie bardzo wiedziała jak się z niego ruszyć.

- Cześć Maggie.

- Cześć Will. Dawno cię nie widziałam. Przyjechałeś po Andrzeja?

- Tak. Ethana nie ma?

- Pojechał na ćwiczenia. Myślałam, że razem pojechaliście.

- No wiesz? Powinienem się obrazić!

- Ale o co?

- Jestem starszy stopniem od Ethana! Mnie już nie ciągają po takich ćwiczeniach.

- Nie podrywaj Magdaleny, bo Ethan ci gardło poderżnie i nie będzie go interesował twój stopień. Jedziemy.

- Na razie chłopcy.

- Pa młoda.

Magdalena siedziała na swojej plaży. Początek sezonu, zatem zaroiło się od turystów. Wszyscy z zapamiętaniem wlekli na plażę co tylko się dało. Najwięcej było desek do surfowania. Niby teoretycznie mogła pogonić tałatajstwo ze swojej plaży. Jednak to nie turyści stanowili problem. Gwar, śmiech, przekomarzania, nawet potrącanie powodowało, że nie czuła się tak beznadziejnie samotna. Problemem była ona sama i kompletny brak zdecydowania. Koniecznie chciała urlopu, żeby odpocząć, bo uważała, że inaczej eksploduje, a jak miała już ten urlop, to miotała się i sama nie wiedziała co ma ze sobą zrobić.

- Teresa zostaniesz z Mateuszem?

- Oczywiście, a gdzie jedziesz?

- Chciałam pożyczyć Cesnę od Johna i polatać wokół wysp. Trochę się odprężyć. Prześpię się na którejś z bezludnych wysepek i jutro rano wrócę.

- Pamiętaj, że pojutrze jest zakończenie roku szkolnego Mateusza.

- Pamiętam. Jutro przed południem będę z powrotem.

- Uważaj na siebie.

- Jak zawsze.

Widok rajskich wysp w blasku tonącego słońca jak zawsze zapierał jej dech w piersi. Pomimo, że kochała wielkie smoki naszpikowane nowoczesną techniką, którymi latała przez ocean, ale za ich sterami czegoś takiego nigdy nie było jej dane oglądać.

Troszkę się zgapiła. Omamiona blaskiem oceanu zapomniała jak szybko tu zapada ciemność. Nie bardzo ją to wystraszyło, bo wiedziała, że wyspa, nad którą właśnie leciała posiada szeroką plażę, a poza tym obok plaży leżała dość szeroka łąka, mogła zatem w każdej chwili wylądować. Z wysokości zobaczyła ludzi. Miała nadzieję, że pozwolą jej przenocować na ich wyspie.

Słońce już niemalże całkiem utonęło w Pacyfiku. Zrobiła jeszcze jedną rundkę zniżając awionetkę jak najniżej, bo łąka była coraz słabiej widoczna. Zza korony drzew wyszli ludzie. Trzymali pochodnie. Stanęli w dwóch równych rzędach, tworząc dla niej drogę lądowania. Nie spodziewała się takiego zachowania. Znając moje szczęście, to teraz poczekają aż wysiądę i mnie zjedzą na kolację…