Dom

Mój ulubiony fragment i trudny, cholera, jak trudny... - od 1:44 :)

Wędrując przez całą Europę i zmierzając do domu, tego prawdziwego domu, tego mojego domu, tego domu, za którym tęskniłam od dziesiątek lat, znów rozpamiętywałam każdą chwilę jaką spędziłam z Aleksandrem. Tęsknota rozrywała mnie na strzępy. Musiałam jednak z tym żyć. Żyć i iść dalej. Chciałam zacząć wszystko od nowa. Dlatego postanowiłam wrócić do korzeni.

Łąka zalana słońcem. Zapach skoszonej trawy. Dalekie odgłosy ludzi pracujących w polu. Śmiech dzieci kąpiących się w rzece. Tyle wspomnień. Dobrych, ciepłych wspomnień. Od niepamiętnych czasów znów poczułam się bezpieczna. Bezpieczna i beztroska. Znów poczułam się młoda dziewczyną, na której nie ciąży klątwa. Taką zwykłą dziewczyną.

Rodzina mojego brata traktowała mnie po królewsku. Może wpłynął na nich mój majątek, a może faktycznie mnie polubili. Aleksander nauczył mnie, że muszę mieć co najmniej kilka dobrych kryjówek, w których są ukryte ubrania i pieniądze. Zanim pojechałam do domu jedną z nich odwiedziłam. Nie mogłam przecież pokazać się w łachmanach.

Eliza, jedna z prawnuczek Jana, piękne dziewczę, miała wyjść za mąż. Widziała swojego przyszłego męża dwa razy. DWA RAZY! Zaraz przypomniało mi się moje pierwsze małżeństwo. Niczego nie dałam po sobie poznać. Eliza wydawała się szczęśliwa, ale bardzo wystraszona. Przed samym ślubem pan młody wraz rodziną przyjechał do dworu omówić ostateczne przygotowania. Postanowiłam się z nim rozmówić. Chciałam go wybadać, poznać, sprawdzić kim naprawdę jest.

Młodzieniec nie był już takim młodzieńcem, bo dobijał trzydziestki. Po ślubie miał odziedziczyć dworek swojego dziadka. Zupełnie jak mój pierwszy mąż. Był zaskoczony, że chcę z nim porozmawiać, ale nie sprzeciwił się. Wyszliśmy na spacer. Maciej, bo tak miał na imię, traktował mnie z góry. Prawił komplementy, ale moich słów nie traktował poważnie. Słuchał moich wywodów jak słodkiej paplaniny starej panny, bo za taką mnie uważał.

Kiedy doszliśmy do starej chaty za wsią, usiłował namówić mnie do powrotu. Bał się. Starał się tego nie okazywać, ale dla mnie było to oczywiste.

- Tu kiedyś mieszkała zielarka, wiedziałeś?

- Wiedźma. Wiedźma nie zielarka.

- Niech ci będzie. Wiedźma. Była bardzo mądrą i dobrą kobietą.

- To była wiedźma!

- Tak. I była mądrą i dobrą kobietą. Widziałeś portret ciemnowłosej kobiety w jadalni? Tej bardzo podobnej do mnie? Wiedźma jej wiele nauczyła. Można nawet powiedzieć, że ją wychowała.

- Dlaczego mi to mówisz?

- Bo widzisz… Katarzyna z Morawińskich wiele z tego czego nauczyła się od wiedźmy zdążyła przed śmiercią przekazać swoim następcom.

Maciej zaczął się śmiać. Oj jak bardzo się śmiać. Aż się za brzuch trzymał. A ja wyczuwałam strach graniczący z histerią. Wykorzystałam to.

Przy chacie wiedźmy mogłam pozwolić sobie o wiele więcej nawet za dnia. Nie wiadomo skąd nadciągnęły granatowe chmury. Zrobiło się ciemno niemalże jak w nocy. Z daleka słychać było pomruk burzy. Maciej przestał się śmiać. Teraz patrzył na mnie z niedowierzaniem. Uśmiechnęłam się najpiękniejszym z uśmiechów, aż mi było widać urokliwe dołeczki w policzkach i słodkim głosikiem dodałam

- Jeżeli kiedykolwiek przyjdzie ci do głowy skrzywdzić moją siostrzenicę, uderzyć ją, wyzwać, poniżyć albo w jakikolwiek sposób jej ubliżyć, to ja będę o tym wiedzieć. I wtedy ze mną będziesz miał do czynienia. Zrozumiałeś co mam na myśli?

Burza była coraz bliżej. Podmuchy wiatru wyły złowróżbnie, a odgłosy gromów były coraz głośniejsze. Maciej stał oniemiały z wytrzeszczonymi oczami wlepionymi we mnie i gorliwie przytakiwał.

- Tak! Tak jest, proszę pani.

- Cieszę się, że się zrozumieliśmy… A teraz odprowadź mnie do domu. – Mój głosik nadal był słodki jak miód.

Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wyszło słońce, a chmury się rozeszły. Kiedy doszliśmy do dworu nie było już śladu po burzy.