Ślub

Wiem, że większość z Was uważa, że muzyka poważna to nudne badziewie, utwory skrzypcowe to w ogóle porażka, a skrzypce skrzypią. Nie mówiąc już o samych skrzypkach, bo oni to wyglądają jak agenci specjalnej troski i zachowują się jakby srali marmurem (to słowa Mozarta, nie moje). Udowodnię Wam, że to nie do końca prawda.

Ponieważ spodobał Wam się ten skrzypek, to wstawiam kolejną perełkę w jego wykonaniu. Zwróćcie uwagę na żart jaki zrobił gitarzyście (tak, tak, skrzypkowie też żartują!). Jak ktoś zauważy ten żart, niech napisze w komentarzu. Zobaczymy, czy ktokolwiek się zorientuje :)

Kiedy ochłonęłam uświadomiłam sobie, że znów nie zapanowałam nad emocjami. Niepotrzebnie naraziłam się na ujawnienie przed moją rodziną. Z drugiej strony wiedziałam, że Maciej nikomu nie powie co zaszło przy chacie wiedźmy. Kto by mu uwierzył? Zrobiłby z siebie głupca i tchórza. Rodzina mojego brata była wykształcona. To nie był ciemny motłoch, który zaślepiony nienawiścią będzie wrzeszczał „spalić ją!”.

Dni do ślubu Elizy i Macieja upływały w gorączkowych przygotowaniach. Miało to swoje plusy. Wszyscy byli zabiegani i zajęci, i nie zwracali uwagi, że większość dni spędzam w starej chacie za wsią. Co tam robiłam? Nic. Po prostu byłam. Siedziałam przed chatą na małym stołku, jak dziesiątki lat temu i wspominałam. Błądziłam myślami w świecie przez wszystkich dawno zapomnianym. Zadziwiające ile szczegółów mi się przypominało. Nim zdążyłam zacząć żyć, moje życie się skończyło, żebym nie musiała już nigdy umierać.

Maciej, tak jak podejrzewałam, nic nikomu nie powiedział. Omijał mnie jednak szerokim łukiem. Jedynie w jadalni, przy posiłkach widziałam jak studiuje każdy najdrobniejszy szczegół mojego portretu, po czym porównuje ze mną.

- Szanowna ciocia, że tak zapytam, to z Morawińskich pochodzi?

- Tak.

- I tak jak dama z portretu się nazywa…?

- Jestem Katarzyna z Borowińskich. – skłamałam bez jednego mrugnięcia, podając wymyślone nazwisko, które wcześniej podałam rodzinie mojego brata.

- Uderzające podobieństwo… doprawdy uderzające. Gdybym nie wiedział, to byłbym przekonany, że to pani portret.

- Zupełnie jak czary…

Wszyscy się roześmiali. Z Maciejem włącznie, choć wyczułam, że się mnie boi. Myślę, że wiedział, że to mój portret, choć było to dla niego tak dalece nie pojęte, że sam w to wątpił.

Wesele urządzano bardzo huczne. Sproszono gości z bardzo daleka. Było to dla mnie o tyle stresujące, że nie znałam tych ludzi i nie wiedziałam, czy już kogoś nie spotkałam wcześniej. Mogłam wtedy podawać się za kogoś innego, a wolałam nie zostać rozpoznana.

Lustrowałam wszystkich przyjeżdżających gości zza firanki uważnie się przyglądając ich twarzom. Na szczęście nikogo wcześniej nie widziałam. Eliza co rusz wpadała w histerię. Była doprawdy nie do wytrzymania. Miałam ochotę strzelić jej siarczysty policzek. Tak dla uspokojenia. Oczywiście tego nie zrobiłam. Sama też tak histeryzowałam kiedy wychodziłam pierwszy raz za mąż.

Msza była tak długa, że cała ścierpłam siedząc w niewygodnej ławce i starając się nie zasnąć. Jakoś podniosły nastrój mi się nie udzielił. Kiedy tłum wylał się z kościoła byłam szczęśliwa, że wreszcie się skończyło.

Wsiadając do swojego powozu nawet go nie zauważyłam. Poczułam jedynie ciepło i wzruszenie. Myślałam, że to ślub wreszcie tak na mnie zadziałał. Kiedy jedną nogą stałam już na stopniu powozu i usiłowałam zapanować nad trylionami halek i koronek, żeby je upchnąć i przy okazji nie podrzeć, poczułam, że ktoś chwyta mnie pod ramię.

- Pani pozwoli…