piątek, 13 kwietnia 2012

Podróż


Z wściekłości. Z bezsilności. Z żalu. Z bólu. Z niezrozumienia. Szłam rozpamiętując podłość ludzką. Szłam potykając się o wystające gałęzie. Szłam połykając łzy poniżenia i żalu.

Zapadał zmrok. Byłam w lesie i nie bardzo wiedziałam jak daleko jestem od domu. Znałam ten las jak własną kieszeń, a pomimo to nigdy nie byłam w nim nocą. Gorąc i żar zostawiłam daleko za sobą. Czułam, że zaczyna robić się bardzo zimno. Z daleka majaczyła mgła unosząca się nad mokradłami. Przynajmniej wiem gdzie jestem… Zadzierając wysoko suknię przyspieszyłam kroku. Chciałam jak najprędzej dostać się do mojego dworu.

Aleksander pojawił się znikąd. Stał oparty o drzewo i bił brawo.

- Przebiłaś mnie. Na całej linii mnie przebiłaś. Zdecydowanie. Z finezją moździerza mnie przebiłaś. Ja chociaż kogoś oszczędziłem… Chociaż komuś pozwoliłem żyć… Cuchniesz dymem.

Zatrzymałam się. Patrzyłam na Aleksandra, a łzy same zaczęły mi lecieć z oczu. Pomyślałam o beznadziejności swojej sytuacji.

- Teraz to już wszyscy będą mnie nienawidzić… albo bać… albo jedno i drugie… ja sama nie rozumiem co się stało… ja nie chciałam… spalą mnie za to na stosie…
- Wzruszyłaś mnie waćpani… Idziemy do domu. Spakujesz się. Jutro wyjeżdżamy.
- Co…?
- Wzniecanie pożarów źle służy twoim uszom.

Szłam otępiała do dworu i nie bardzo wiedziałam co się dookoła mnie dzieje. W pewnej odległości od nas odprowadzały nas świecące ślepia wilków. Nie przerażały mnie. To były moje wilki. Wiedziałam, że przy nich nic mi nie grozi. Chroniły mnie. Pilnowały, żeby włos z głowy mi nie spadł. Pewnie wiedźma je wysłała.

Nigdy w życiu nie byłam dalej niż we dworze mojego wuja, który oddalony był od mojego rodzinnego domu o kilkadziesiąt wiorst. Teraz miałam pojechać dużo dalej. Czas naglił, nie mogłam nawet pożegnać się z moją rodziną. Zostawiłam kilka słów dla mojego brata, skreślonych w pośpiechu.

Podróż zdawała się nie mieć końca. Aleksander nie chciał mi powiedzieć dokąd mnie zabiera. Chyba sam tak do końca nie był przekonany dokąd mnie zabrać. Jechaliśmy kilka dni z krótkimi przerwami na posiłek, czy zmianę koni. Nie do końca chyba rozumiałam powagę sytuacji i coraz mniej podobała mi się ta podróż. Początkowo byłam oczarowana samą możliwością posiadania Aleksandra na wyłączność. Imponowało mi, że tak troskliwie się mną zajął. Zastanawiało mnie jedynie dlaczego się mnie nie boi. I jeszcze bardziej zadziwiające było to, że nie dociekał w jaki sposób spaliłam tyle domów samym spojrzeniem. Zachowywał się jakby podobne zachowania były czymś normalnym. Zaczęłam się trochę go obawiać, gdy uświadomiłam sobie, że on już musiał coś podobnego widzieć, dlatego nie był ani zdziwiony, ani przerażony. Poza tym… dlaczego wyjechał ze mną? Dlaczego się mną zaopiekował? Dlaczego mnie chronił? Czego oczekuje w zamian? Może byłam wtedy młoda i naiwna, ale już wtedy wiedziałam, że nic na tym świecie nie jest bezinteresowne. Im dłużej jechaliśmy, tym więcej pytań rodziło się w mojej głowie.

W końcu dotarliśmy do portu. Port roił się brudnymi, obszarpanymi ludźmi, którzy biegali w tę z powrotem przenosząc ładunek z lądu na statek. Naszymi bagażami również się zajęli. Stojąc jeszcze na trapie odwróciłam się. Spojrzałam daleko za siebie jakbym mogła dostrzec swój dom.

- Będzie dobrze. Wrócisz tu. Niech trochę ucichnie…

Wróciłam. W końcu wróciłam. Nikt ze znanych mi osób już nie żył. Ani mój brat, ani mój ojciec, ani macocha, ani moje siostry. Nikt. Pomimo upływu wielu lat żyło wspomnienie pożaru jaki wywołała młoda wiedźma, która po spaleniu dworu i wioski zapadła się pod ziemię. Musiało upłynąć sto pięćdziesiąt lat żebym miała odwagę wrócić.

10 komentarzy:

  1. świetne :) no to czekam z niecierpliwością na kolejną część ;) umiesz trzymać w niepewności :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Łaaał... No mnie przytkało.

    OdpowiedzUsuń
  3. A opiszesz gdzie była i co się stało z Aleksandrem, kim był itd?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Opiszę. Jeszcze nie wiem czy w retrospekcjach, czy w ciągłości wątku, ale opiszę.

      Usuń
  4. No toś mnie zaskoczyła:)) Ja też jestem ciekawa co było w międzyczasie. I kim do diabła ona jest? No i oczywiście kim jest Aleksander?!:) Czyżby osobą jej pokroju?:))

    OdpowiedzUsuń
  5. No nie! Znow Pani Klepsydra narobila smaku, podniosla napiecie... i zostawila nas zaciekawionych i nienasyconych... Ja chce wiecej! :)
    Agata

    OdpowiedzUsuń
  6. I znowu będę z niecierpliwością zaglądać parę razy dziennie :) Czekam i już sie niecierpliwię to jak nałóg, ale pozytywny.
    Sylwana

    OdpowiedzUsuń
  7. Prosze o nastepny odcinek. Twoj blog uzaleznia .-))

    OdpowiedzUsuń
  8. WOW! i tylko tak elokwentnie mogę się wypowiedzieć w oczekiwaniu na ciąg dalszy!

    OdpowiedzUsuń

Ludziska! Podpisywać się, bo nie lubię gadać z Anonimami!
Przepraszam za konieczność weryfikacji obrazkowej, ale bez tego dostaję dziennie 50 komentarzy spamowych.