Lot

Adam więcej się nie pokazał. Dwa dni później zadzwonił i tylko poinformował, że wraca do domu. Mateuszowi było chyba przykro, ale wolał nie rozmawiać na ten temat z Magdaleną, żeby jej nie prowokować.

Magdalena, która wyrobiła w sobie odruch tłumienia jakichkolwiek emocji dla własnego bezpieczeństwa, a czasem dla bezpieczeństwa kilkuset osób na pokładzie, stwierdziła z wielkim zaskoczeniem, że ten atak agresji, na który sobie pozwoliła dobrze jej zrobił. Był oczyszczający. Niczym burza, która zmienia duszne i parne powietrze na krystalicznie czyste i rześkie.

Sama zastanawiała się czy to dobre samopoczucie było wywołane tym odreagowaniem, czy może jednak powodem był Ethan, który adorował ją do bólu. Czuła się zakochana jak gimnazjalistka. Motyle w brzuchu nie przestawały imprezować, trawa rosła tak głośno, że było ją słychać z kilometra, świat nagle stał się piękny i kolorowy, a ludzie mili i przyjaźni. Nawet koszenie trawnika w palącym słońcu, czego wcześniej nienawidziła, stało się przyjemne.

Andrzej zadomowił się na dobre. Przestał się krygować i zasłaniać przyjaźnią. Zresztą on zawsze taki był. Zdobywał to co chciał i nie pytał czy mu wolno. Teresa za to była cała w sprzecznościach. Bała się przyznać, że podoba jej się Andrzej, bo bała się reakcji Magdaleny. Wstydziła się, że będąc babcią nastolatka, nagle amorów jej się zachciało. Magdalena nie miała nic przeciwko temu związkowi, bo niby dlaczego miałaby mieć? Jedynie Mateusz był nieco zdezorientowany.

Tydzień obfitujący w wydarzenia dobiegł końca i Magdalena szykowała się do wylotu. Kolejny tydzień miała spędzić z dala od domu. Daniel miał wyjechać razem z nią.

W pełnym umundurowaniu znów poczuła się poważnym pilotem, a nie mamuśką, czy dziewczyną pilota. Choć to też miało swoje dobre strony. Bardzo dobre strony.

Magdalena sprawdziła samolot, przywitała się z pierwszym oficerem i czekała na stewardessę, żeby dała jej znać, że są gotowi. W tym czasie przeprowadzała wszystkie procedury związane ze startem.

- Cześć Magda! Kawkę już ci zrobiłam, taką jak lubisz.

- Dzięki Lucyna. Nie wiedziałam, że masz ten lot.

- Zamieniłam się.

- Sprawdź ekonomiczną. Nie wiem który fotel.

- A co? Jakiś grubas, alkoholik, czy małe, wrzeszczące dziecko?

- Sprawdź. I daj mu jakiegoś drinka z palemką. Mocnego. Z tego co wiem to boi się latać. Jesteście gotowe? Możemy kołować?

- Teraz mnie zaintrygowałaś… Możemy kołować.

Lot do L.A. był spokojny. Żadnych ekscesów, żadnych płaczących dzieci, żadnych awantur ze strony zestresowanych pasażerów. Z L.A. Magdalena kierowała się na Nowy York, więc Danielowi było już nie po drodze. Pożegnał się i obiecał zadzwonić. Lucyna za to była jakaś nieobecna.

- Zadzwoni, Lucyna.

- Wiesz, nie o to chodzi. On był jakiś taki inny niż ostatnio.

- Jest po strasznej kłótni z żoną, więc może dlatego.

- Nie, to nie to. Był taki oficjalny, jakby mnie nie znał.

Magdalena zrozumiała. On jej po prostu nie pamiętał. Żenujące, ale prawdziwe. Och Daniel, Daniel… Przestaję się dziwić twojej żonie, że cię pogoniła.

Kiedy wylądowali w Polsce poczuła się jak w domu. Pomimo, że już tu nie mieszkała, pomimo sprawy z Adamem, pomimo wszystko. Otulając się szczelnie płaszczem i poprawiając czapkę pomyślała, że tęskniła za szarugą, zimnym wiatrem, nawet za pluchą. Magda jesteś nienormalna…