Philadelphia

Stała w przedpokoju przeglądając się w lustrze i gładząc swoje skrzydła wpięte w kieszonkę. Tęskniłam za wami…

Pierwszy lot po przerwie i Philadelphia. Aż ciarki ją przeszły po plecach. Nie mogła odmówić. Jeżeli chciała wziąć wszystkie loty do Honolulu, musiała przyjąć kilka lotów kontynentalnych. No i nie mogła pokazać, że się boi. Jej szef chyba specjalnie dał jej lot do Philadelphii żeby ją sprawdzić. Wcześniej jedynie miała tam międzylądowania, nigdy nie był to dla niej port docelowy. Jedynym plusem było to, że był to dla niej lot w jedną stronę. Drogę powrotną miał obsłużyć jej pierwszy oficer z jakimś nowym pilotem, który dopiero zyskiwał pierwsze szlify w lotach międzykontynentalnych.

Lądowanie przeszło spokojnie. Stres oczywiście był, ale równie szybko jak się pojawił, to zniknął. Najbliższy samolot do Honolulu miała następnego dnia. Zadzwoniła do Teresy i zapowiedziała się na jutro. Miała czas dla siebie. Wiedziała co chce zrobić.

Stała w drzwiach gabinetu Daniela, z czapką przekrzywioną na bakier, nonszalancko opierając się o futrynę. Oczy Daniela zrobiły się wielkości pięciozłotówek.

- Kiedyś obiecałeś mi, że zabierzesz mnie na lunch i do muzeum, i pokażesz miasto… przyleciałam sprawdzić, czy mówiłeś poważnie.

- Prędzej bym się gradobicia w piekle spodziewał…

Daniel z prędkością pierwszej kosmicznej znalazł zastępstwo. Równie szybko zadzwonił do żony, żeby ją poinformować o konieczności pozostania dłużej w pracy.

- Dlaczego jej nie powiesz prawdy? Przecież nie jestem twoją kochanką, ani nią nie będę. Jak nas razem zobaczy ktoś z waszych znajomych, wtedy będzie myślała, że masz romans. Kolejny.

- Nie mogłaś sobie odmówić tej złośliwości, co? I co jej powiem? Idę na spacer i kolację z Maggie. Wiesz, tym pilotem, o którego się kłóciliśmy przez całe święta. Cieszysz się?

- Pfff… Jesteś sam sobie winien.

- Już zamknij jadaczkę.

- Ok…

- Nie mogłaś założyć cywilnych ciuchów?

- Dziś robię za gwiazdę. Dopiero co odzyskałam skrzydła. Należy mi się. Poza tym przyjechałam tu prosto z lotniska.

- O… sodówa do główki uderzyła…

- Zamknij się.

Magdalena odpoczywała w towarzystwie Daniela. W niewytłumaczalny sposób potrafił ją rozbawić samym spojrzeniem. Było jej naprawdę przyjemnie móc beztrosko z nim rozmawiać, jeść, śmiać się, dokazywać. Wieczór skończył się zdecydowanie za szybko.

Następnego dnia znów była na skąpanej słońcem wyspie na środku Pacyfiku.

- Mamo, Tom syczy, prycha i się jeży przy wejściu na strych. Czasem to robi w twojej sypialni.

- Kto to jest Tom?

- Nasz kot, zapomniałaś?

- A, tak… Dlaczego syczy?

- Tylko on to wie.

Ja chyba też. Watahy duchów przelatują przez mój dom… i kot je widzi… ale brednie mi przychodzą do głowy.

- Pewnie są myszy i je czuje.

- I boi się myszy?!

- Mateusz nie męcz mnie. Nie mam pojęcia dlaczego kot wariuje. Zapytaj go. Gdzie Teresa?

- Babcia poszła na plażę.

Całe popołudnie spędziła w biurze Johna. Musieli tak ustalić grafik, żeby zazębiał się z grafikiem linii lotniczych. No i musiał uwzględniać jeszcze czas na odpoczynek i sen.

Wieczór chciała spędzić z rodziną, w spokoju, w ciszy. Zaczęło się całkiem niewinnie. Ethan, który odwoził Magdę do domu, został zaproszony przez Teresę na kolację. Chwilę później do Teresy zadzwonił Andrzej z zapytaniem, czy Magdalena już wróciła, bo jeżeli tak, to są z Williamem na wyspie i chętnie wpadną się przywitać. Spokojny wieczór se poszedł. Na spacer se poszedł.

Kiedy wszyscy już się rozeszli było grubo po północy. Magdalena usiadła w samej piżamie na fotelu na tarasie. Powoli sącząc wino myślami błądziła po krętych ścieżkach swojego życia. Dopiero teraz zaczęły do niej docierać decyzje jakie podjęła. Zawsze była w gorącej wodzie kąpana i najpierw działała, a później przychodził czas na refleksję. Ten czas właśnie nadszedł. Musiała rozliczyć się sama ze sobą.

Nie do końca była przekonana czy dobrze zrobiła wracając do linii lotniczych. Z drugiej strony jaki miała wybór? Może jednak decyzja o wyprowadzce z Polski było błędem? Przecież zdecydowała się na to wyłącznie przez wzgląd na rezygnację z pracy w Locie, a znów tam pracuje.

Nie jest już mężatką. Szybko. Nie sądziła, że tak szybko to się stanie. Spodziewała się, że trochę dłużej to się przeciągnie. Nie walczył o mnie. W ogóle o mnie nie walczył. Nie zależało mu zupełnie na mnie. Tylko, gdyby walczył, to by mnie doprowadziło do ślepej furii. Czego ty w zasadzie chcesz Magda? Sama nie wiem…

Drewniany dom cały dzień prażący się w słońcu teraz stygł. Co jakiś czas słychać było jego postękiwanie. To są te ich duchy… Drewno pracuje. Siedziała dalej na tarasie. Było ciepło, cicho i spokojnie.

- Też dostanę kieliszek wina? Nie wiem jak ty wytrzymujesz tyle godzin w powietrzu. To jest katorga.

Zaskoczył ją. Podszedł tak cicho, że go nie słyszała. Na dźwięk jego głosu prawie spadła z fotela.