Opoka

Siedziała na ławeczce przy lądowisku i nie miała ochoty wracać do domu. Zdawała sobie sprawę, że wszyscy tam na nią czekają co dołowało ją jeszcze bardziej.

- Wiedziałem, że tu cię znajdę.

- Cześć Andrzej. 

- Rozmawiałem z Teresą. Powiedziała mi o wszystkim.

- Idiotyczna sytuacja, nie?

- Wiesz… przy tobie wszystko może się zdarzyć. Przypomnij sobie. Zawsze tak było.

- Ciąży na mnie jakaś klątwa chyba.

- Z Ethanem… to tak na poważnie…?

- Nie wiem. Chciałabym. Chyba. Nie jesteś zły?

- Zwariowałaś? Zawsze byłaś moją młodszą siostrzyczką. A Ethan to porządny facet. Naprawdę tak myślę.

Skuliła się na ławeczce i położyła głowę na kolanach Andrzeja. Zupełnie jak wtedy kiedy byli w bidulu.

- Chodź, Teresa prosiła żebym cię przywiózł do domu. Powiedziała, że nic się nie masz denerwować, wszystko w porządku.

Magdalena wiedziała, czuła to w kościach, że dzisiejszy wieczór nie będzie miły, spokojny i cichy. Awantura wisiała w powietrzu. Wyczuwała to jak nadejście burzy.

Teresa urządziła kolację w domu. Planowali z Ethanem zabrać Daniela i pójść gdzieś do restauracji, ale nie mogli zostawić Teresy samej z Adamem i Andrzejem na karku.

Przy stole początkowo panowała cisza. Niezręczna cisza. Rozmowy ograniczały się do prośby o podanie soli, czy pieprzu. Chyba wszystkim to ciążyło. Teresa próbowała ratować sytuację, ale nie wyszło to za dobrze.

Wszystkie emocje, te skrywane najgłębiej i wcale nie miłe emocje ujrzały światło dzienne. Nie tylko ujrzały. Zostały wykrzyczane, wręcz niewybrednie wywrzeszczane. Głównie przez Magdalenę. Nawet błagalne spojrzenie Mateusza nie było w stanie ostudzić jej emocji. Adam jej jeszcze takiej nie widział. Zawsze postrzegał Magdalenę jako ostoję spokoju. Niewzruszoną skałę, której nic nie jest w stanie wyprowadzić z równowagi.

Tak długo tłumione przez Magdalenę uczucia spotęgowały się. Musiała to z siebie wyrzucić, w przeciwnym razie by eksplodowała. Tą iskrą, która zapaliła krótki lont była nic nie znacząca uwaga wypowiedziana przez Adama. Uwaga, a w zasadzie żart, kiepski żart, dotyczył gestu jaki wykonał Ethan chcąc uchronić Magdalenę przed oparzeniem. I się zaczęło!

Nie przejmując się gośćmi, Mateuszem, nawet Teresą wypomniała Adamowi wszystko. Wszystko z kochanką na czele. Adam usiłując się bronić tylko zaognił sytuację. Dolał oliwy do ognia.

Daniel z Ethanem niemalże wynieśli wierzgającą i toczącą pianę z ust Magdalenę z domu.

- Po to tu przyjechałeś? Mało złego już narobiłeś?

- Mamo, proszę cię… Przecież wiesz, że nie chciałem nic złego.

- Wiesz co? Idź już sobie. Nie jesteś tu mile widziany.

Andrzej wstał i otwarł drzwi, czekając aż Adam wyjdzie. Wyszedł.

Ethan z Danielem wepchnęli Magdalenę do samochodu i odjechali. Przed siebie. Byle dalej. Zatrzymali się dopiero przy małej kawiarence na plaży.

- I tak trzeba było zacząć ten wieczór.

- Przepraszam. Chyba straciłam kontrolę nad sobą…

- Spokojnie. Nic się nie stało. Wykrzyczałaś się, teraz się uspokoisz i będzie dobrze.

- Co prawda krótko cię znam, ale zaskoczyłaś mnie.

- Daniel… proszę…

- To jest komplement! Wreszcie zobaczyłem, że jesteś człowiekiem z krwi i kości! Zobaczyłem, że masz uczucia! Wiesz… awantury, które robiła mi Anna, to jest nic w stosunku do tego co dziś zobaczyłem. Ona powinna u ciebie lekcje brać!

- Czego się napijecie?

- Wódkę. Dużo wódki. Może być z lodem.

- Pytam poważnie.

- A ja ci poważnie odpowiadam. Wódkę chcę.

Po wypiciu trzech kolejek Magda poczuła szum w głowie, ale miała ochotę na jeszcze. Chciała zapomnieć. Zapomnieć o wszystkim. Zagłuszyć to uczucie upokorzenia, które dziś Adam brutalnie jej przypomniał. Brakowało tylko, żeby nazwał ją znajdą. Poczucie obowiązku było jednak silniejsze.

- Musimy wracać. Adam pewnie już sobie poszedł. Andrzeja zaprosiliśmy i sobie poszliśmy.

- Andrzeja zaprosiła Teresa. A oni świetnie się czują w swoim towarzystwie i dadzą sobie radę.

- Ethan czy ty sugerujesz…

- Ja nie sugeruję. Ja to wiem.

- No co ty?

- A po co by przyjeżdżał codziennie do was jak byłaś w Polsce? Kwiatki podlać?

- Ale Andrzej jest parę lat starszy od mnie, a Teresa, no wiesz…

- A Teresa jest tylko parę lat starsza od Andrzeja. Zresztą jakie to ma znaczenie?

- Dla mnie żadnego.

- Ale oni naprawdę…?

- Maggie… proszę cię… wszyscy jesteśmy dorośli. Dziś nocujemy u mnie.

- U ciebie, czyli gdzie?

- Myślałaś, że mieszkam na lotniskowcu?

- No…

- Tam pracuję. Ale mieszkam na wyspie. Nie jest to pałac jak twój dom, duchów też w nim nie ma, ale mnie wystarcza. Idziemy.

Dom faktycznie był niewielki. Dwie sypialnie, mały salonik z telewizorem w roli głównej i kuchenka. Ethan nie spodziewał się gości, więc jego ubrania leżały niemalże wszędzie, tylko nie w szafie. Skrępowany zbierał je z prędkością pierwszej kosmicznej.

- Miałem tu dziś posprzątać, ale nie zdążyłem…

- Myślałem, że sprzątaczka rękę złamała.

- Zamknij się i siadaj.

Tak źle rozpoczęty wieczór skończył się całkiem przyjemnie. Magdalena poszła spać. Miała już dość, a wypity alkohol spotęgował uczucie znużenia. Daniel z Ethanem rozmawiali prawie do rana.

Magda dopiero leżąc w łóżku Ethana uświadomiła sobie, że tak w zasadzie Ethan jest pierwszą osobą w jej dorosłym życiu, która ją wspiera. Dotychczas to ona była dla wszystkich tym murem, o który można się zaprzeć. Tak się do tego przyzwyczaiła, że nie oczekiwała niczego innego. Ethan uświadomił jej, że nie musi być wiecznie silna. Może okazać słabość i świat się przez to nie przestanie kręcić.