Morderstwo

Wiecie jak ciężko jest serfować po internecie mając do dyspozycji wyłącznie net z komórki i laptok okablowany, a komórka robi za modem? Ja wiem. Ale wiem również, że czekacie na ten odcinek, koniec świata i te sprawy... Nie zdążę niestety do końca świata napisać całej opowieści. Może jeszcze z dwa odcinki uda mi się opublikować przed tym terminem. Pozostałe odcinki opublikuję po końcu świata... :)

I nie zapomnijcie, że pierwszego dnia nowego świata mam urodziny. To tak dla przypomnienia :)

Zapraszam na kolejny odcinek :).

- Halo? Kapitan Magdalena Szczerzykowska?

- Tak, słucham.

- W samolocie, którym miała pani lecieć do Philadelphii wykryto usterkę. Naprawa potrwa nawet do tygodnia, ale mamy drugą maszynę, którą możemy podstawić. Jednak w związku z zaistniałą sytuacją może pani odmówić lotu.

- To jest jakiś „Dzień Świstaka”…

- Proszę…?

- Nie, nic… Korzystam z prawa odmowy lotu.

- Czterystu pasażerów czeka… niektórzy ze zmęczenia śpią na podłodze… Przebookowanie ich do innych linii może potrwać nawet trzy dni…

- To przewieźcie ich do hotelu. Odmawiam lotu.

- Dobrze, zrozumiałam… Do widzenia.

- Do widzenia.

Pierwszy raz w jej karierze jej się zdarzyło odmówić. Nie czuła się z tym komfortowo, ale gdzieś w głębi duszy czuła, że dobrze zrobiła. Może właśnie o to chodziło Kalaniemu…? Może miała odmówić?

Daniel przyleciał pierwszym lotem, na jaki udało mu się zdobyć bilet. Teresa otwarła mu drzwi. Magda właśnie schodziła po schodach. Kiedy zobaczyła jego poczochraną czuprynę i uśmiech, rzuciła się biegiem do drzwi. Zawisła na Danielu obściskując go jakby co najmniej z wojny wracał.

- Maggie… ja też się cieszę… daj mi odłożyć bagaże… Może mi ktoś to wyjaśnić…?

- Bo zginąłeś i ja cię zabiłam, a potem byłam w więzieniu i ten psychopatyczny strażnik, żebyś go widział!

- Maggie… dobrze się czujesz? W głowę się uderzyłaś…? Nie jestem co prawda neurologiem, ale wiesz… martwię się…

Magdalena śmiała się płacząc. Musiała wziąć kilka głębokich wdechów, bo poczuła, że stąpa po samej krawędzi histerii.

- Zaraz mi przejdzie. Już mi przechodzi… Już jest dobrze. Miałam tak realistyczny sen…

- Maggie… i dlatego, że miałaś sen stawiasz na nogi całą Philadelphię…?

- Tylko ciebie, nie całą Philadelphię…

- Masz pojęcie ile osób musiałem oszukać, przekupić albo przekonać, żeby tu przyjechać w tak ekspresowym tempie? Miałaś taki głos, że byłem pewien, że coś bardzo poważnego ci się stało i muszę lecieć cię ratować.

- Nie wiem ile osób cię oskubało i mam to gdzieś. Ważne, że jesteś, i że nic ci nie jest.

- To może wpuść mnie do środka… Chyba, że przekonałaś się, że nic mi nie jest i mam spadać…?

- Zwariowałeś?!

- Ja?! Ja zwariowałem?!

- Cicho bądź…

Pomimo późnej pory nikomu nie chciało się spać. Mateusz z racji, że następnego dnia musiał iść do szkoły został odesłany do swojego pokoju. Teresa zostawiła ich samych. Siedzieli we trójkę w jadalni. Ethan starał się opowiedzieć Danielowi historię z Kalanim. Daniel udawał, że wierzy, ale z jego oczu biło powątpiewanie.

- Nie wierzysz…

- Wierzę, że wy w to wierzycie, ale sami musicie przyznać, że to trochę… jakby to powiedzieć… dziwne…?

- Wiem. Wiem. Wszystko wiem. Sam nie chciałem uwierzyć. Dobrze, nie ma sensu przekonywać cię na siłę. Mam cichą nadzieję, że więcej to się nie powtórzy i Kalani więcej nas nie odwiedzi, a za pół roku będziemy się z tego śmiać. Obejrzymy mecz?

- Chętnie.

- Nie siedźcie za długo. Dobranoc.

Magdalena nie cierpiała meczy i nie miała zamiaru go oglądać. Poszła się położyć. Wiedziała, że nie zaśnie, aż Ethan nie przyjdzie, ale chciała przemyśleć wszystko i poukładać sobie w głowie. Ledwie zdążyła wejść pod koc, jak do sypialni wpadł Ethan.

- Mecz się skończył?

- Chodź szybko!

Zdezorientowana szła za Ethanem. Z salonu dobiegał głos dziennikarza prowadzącego wiadomości. Spojrzała na ekran. „Tragedia w szpitalu w Philadelphii. Nieznany napastnik zamordował chirurga. Zbrodni dokonano skalpelem. Ciało ofiary jest całkowicie zmasakrowane. Do identyfikacji konieczne będą badania DNA. Nie znamy motywów…”

Magdalena czuła, że cała krew odpływa jej z głowy. Z wrażenia słabo jej się zrobiło. Usiadła na podłokietniku fotela, na którym siedział zszokowany Daniel. Uszczypnęła się boleśnie w ramię. Zaczerwienienie wskazywało, że za chwilę będzie miała mocnego siniaka.

- Zwariowałaś?

- Gdybym spała, to bym się obudziła… więc to nie jest sen. To dzieje się naprawdę. Widziałam już te zdjęcia. W moim śnie. Teraz pokażą zdjęcie, na którym będzie widać nogę wygiętą pod nienaturalnym kątem.

Na ekranie policjant pokazywał zdjęcie z nienaturalnie wygiętą nogą ofiary. Drastyczniejsze elementy zdjęcia zostały zamazane.

- Widziałaś już te wiadomości.

- To są najświeższe wiadomości, nadają na żywo.

- Zupełnie jak ofiara katastrofy lotniczej…

Dziennikarz wyglądał na wstrząśniętego. „Patrząc na te zdjęcia można pomyśleć, że to ofiara katastrofy lotniczej. Jak napastnik mógł tego dokonać…? …”

- On steruje moimi snami…

- Kto?

- Kalani. Teraz mi wierzysz? Tym razem on ciebie chronił, nie mnie… O ciebie chodziło… Chyba, że w tym czasie też miałam tam być…

- Muszę zadzwonić…