Powrót

Doleciała do Oahu z warkotem helikoptera za plecami. Wysadziła pasażerów, pomachała Willowi i pojechała do domu. Teresa pewnie wychodziła z nerw.

- Jestem! Cała i zdrowa!

- No wreszcie! Nie mogłaś zadzwonić?

- W tym sęk, że nie mogłam.

- Tak się zdenerwowałam, że chyba głupot narobiłam…

- Co zrobiłaś?

- Zadzwoniłam do Adama… Leci tu…

- Teresa… błagam cię, powiedz, że to nieprawda…

- Przepraszam…

- Tylko jego mi tu brakowało…

Zadzwoniła do Ethana, żeby choć trochę jej się humor poprawił, ale nie udało jej się połączyć. Miał wyłączony telefon. Pewnie był zajęty.

Wykąpała się i chciała chwilę poleżeć na tarasie. Kilka godzin później obudził ją delikatny całus w czoło. Obok jej fotela stała znajoma postać.

- Adam? Już przyleciałeś?

- Cześć. Nic ci nie jest? Teresa wczoraj była więcej niż spanikowana.

- Wszystko ok.

- Gdzie Mati?

- Jutro zakończenie roku szkolnego, pewnie jest w szkole i szykuje imprezę. Tu są trochę inne zwyczaje. Tylko z jego powodu przyleciałeś… a już się ucieszyłam, że dla mnie.

- Ucieszyłaś się?

- Nie.

Jednak uśmiech na jej twarzy zdradzał coś zupełnie innego. Nie chciało jej się wstawać z fotela. Odwróciła się na bok i przymknęła powieki. Od bardzo dawna poczuła się tak normalnie, zwyczajnie, bezpiecznie. Nie chciała przyznać się do tego nawet przed samą sobą, ale tęskniła za Adamem. Tęskniła za nim całym swoim jestestwem, każdą komórką jej ciała. A mając go obok siebie uświadamiała sobie ogrom tej tęsknoty. Kochała Ethana. Ale Adam był mężczyzną jej życia. Nigdy by tego nie powiedziała na głos i nigdy by się do tego nie przyznała nawet na torturach, ale doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

Wieczorem przyjechał Ethan z Andrzejem. Spojrzał bykiem na Adama, który chyba wyczuł, że atmosfera zgęstniała i wolał się wycofać. Adam zjadł kolację, zabrał Mateusza i wyszli z domu. Młody dziś miał nocować u Adama, który wynajął pokój w hotelu.

- Jutro o 9 zakończenie roku, nie zapominaj!

- Pamiętam mamo, będziemy tu po siódmej.

- Ok. Na razie.

Andrzej zabrał Teresę na jakąś imprezę. Zostali sami. W duchu Magdalena już się uśmiechała planując w myślach resztę wieczoru.

- Kalani się nie pokazał?

- Nie. Byłam na wyspie. Fajnych ludzi poznałam. Will prawie ich pozabijał.

- Wiem, mówił mi. Uciekasz.

- Nie rozumiem. Gdzie uciekam?

- Kiedy masz problem nie rozwiązujesz go, tylko uciekasz.

- Pewnie masz rację, tylko powiedz mi jak rozwiązać ten problem. Co proponujesz? Wezwać szamana? Może egzorcystę? A może kadzidło zapalić w każdym kącie domu?

- A może pójść do dobrego psychologa…?

Patrzyła z niedowierzaniem na Ethana i nie bardzo wiedziała co ma powiedzieć.

- Myślałam, że mamy to już za sobą. Znów mi nie wierzysz? Przecież Kalani sam z tobą rozmawiał. W ogóle od ciebie wiem, że tak ma na imię. Znów jakiś problem? Znów twoim zdaniem mam zwidy i halucynacje?

- Maggie, nie denerwuj się… posłuchaj. Rozmawiałem z bardzo doświadczonym lekarzem…

- Tak, tak… zmęczenie, przepracowanie, stres, wypadek, bla, bla, bla… Wiesz co? Idź sobie. Po prostu zabieraj manatki i spadaj. To ty uciekasz, nie ja. Cokolwiek co nie mieści się w tej twojej ciasnej mózgownicy staje się dla ciebie od razu halucynacją i wymysłem chorej wyobraźni.

- Maggie…

- Drzwi. Tam są drzwi.

Ethan spojrzał smutno na Magdalenę i wyszedł. Magdalena nalała sobie czystej wódki do szklaneczki pełnej lodu. Usiadła na fotelu na tarasie. Zaciskając oczy, jednym haustem wychyliła zawartość szklaneczki. Ledwie przełknęła palący płyn. Wcale nie zrobiło jej się lepiej. Humor nie poprawił się ani na jotę. Otwarła oczy i zobaczyła Kalaniego opartego o boczną balustradę tarasu.

- A to wszystko przez ciebie!

- Wiem… przepraszam.

- W tyłek sobie wsadź swoje przepraszam! Przez ciebie wszyscy myślą, że jestem wariatką!