Jak wilka do lasu

Andrzej stał się częstym gościem w jej domu. Wpadał niby przypadkiem. Przypadkiem leciał z lotniskowca na wyspę? Nie komentowała tego. Był mile widzianym gościem. Tyle lat zastanawiała się co się z nim dzieje, a teraz miała go w zasadzie na co dzień.

Pomimo, że John miał już swojego pilota Ethan nie przestał dla niego latać. Zdziwiło to nawet Johna. Ethan wyremontował drugą Cesnę, która do tej pory stała w hangarze i rdzewiała, i przyczynił się do zwiększenia obrotów firmy Johna. John nie protestował.

Magdalena zaczęła przyzwyczajać się do rewolucyjnych zmian jakie sama zarządziła w swoim życiu. Podobało jej się, że nocuje w domu, nie w śmierdzących hotelach. Podobało jej się, że może spędzać więcej czasu z Mateuszem, który ku jej zadowoleniu zaczął pomalutku się asymilować. Początkowo obawiała się, że może mieć z tym problem przez wzgląd na słabą znajomość języka, ale poradził sobie. Czy tęskniła za wielkimi smokami, którymi latała dotychczas? Oczywiście, że tak. Brakowało jej tej adrenaliny przy podchodzeniu do lądowania, brakowało jej tej mocy, wielkości, prędkości, łagodności uderzenia w pas. Ilekroć widziała Boeinga z tęsknotą i zazdrością spoglądała jak kolos zmierza w nieokreślonym kierunku. Jednak za każdym razem kiedy lądowała starą, rozklekotaną Cesną Johna i widziała jego uśmiechniętą twarz, kiedy szedł w kierunku pasa, żeby porozmawiać z klientami, których miała na pokładzie, wiedziała, że on naprawdę się cieszy, że ją widzi. To nie był udawany, sztuczny, wyćwiczony i wyszkolony uśmiech stewardess, czy obsługi lotniska. Tu naprawdę się żyło, nie udawało, że żyje.

Ten dzień niby niczym się nie różnił od pozostałych. Przyjechała rano do pracy, zameldowała się u Johna, zabrała pasażerów i poleciała na wycieczkę. W połowie trasy, jaką miała przelecieć silnik zaczął przerywać i kaszleć. Zgłosiła to wieży i kazano jej natychmiast wracać. Przerwała wycieczkę modląc się w duchu, żeby udało jej się dolecieć do wyspy. Silnik zgasł w trakcie lądowania, ale udało jej się sprowadzić awionetkę bezpiecznie na ziemię. Przerażeni pasażerowie uspakajani przez Johna, niemalże biegiem uciekli z lotniska. Pozostałe loty odwołała. Musiała oddać Cesnę mechanikom.

John i Ethan, którzy czekali na nią przy pasie mieli nietęgie miny, ale kładła to na karb awarii. W biurze jednak okazało się, że powód był zupełnie inny. Ktoś uprzejmie doniósł w odpowiednim urzędzie, że John zatrudnił nowego pilota, który nie jest Amerykaninem. Zrobiono więc dokładną kontrolę. Magdalena miała międzynarodowe pozwolenie na loty, które upoważniało ją do latania na całym świecie, więc nie mogli się doczepić o brak zielonej karty. Był jednak problem. Pozwolenie ważne było jeszcze tylko dwa tygodnie, a nie mogła sobie go przedłużyć, bo nie pracowała już dla międzynarodowych linii lotniczych.

Załamana wracała do domu. Dwa tygodnie… Zostały mi dwa tygodnie… I co dalej? Nawet na sprzątaczkę mnie nie wezmą, bo nie mam zielonej karty, a w dwa tygodnie sobie jej na pewno nie wyrobię. Co w ogóle trzeba zrobić, żeby ją dostać?

Wchodząc do domu odebrała pocztę od listonosza. Gruba, żółta koperta od prawnika z Polski. Pewnie wyrok w sprawie katastrofy. Założę się, że ogłoszono mnie winną… Nerwowo rozdzierała kopertę otwierając jednocześnie drzwi. W tym samym momencie zadzwonił telefon w jej kieszeni. Adam. Ten to ma wyczucie czasu! Niech go szlag trafi!

- Halo!

- Witam. I jak tam wam się wiedzie?

- Bardzo dobrze. Chcesz czegoś? Zajęta jestem.

- Nie… Chciałem ci tylko powiedzieć, że jesteśmy już po rozwodzie. Dziś został ogłoszony wyrok. Dwa tygodnie i się uprawomocni.

- Dwa tygodnie… Znów dwa tygodnie…

- Znów?

- Nie ważne.

- Twój prawnik zgodził się na obopólne porozumienie stron, nie było problemu. Ponieważ Mateusz jest już duży, sędzia zarządził, że sam ma wybrać gdzie chce mieszkać. A wszyscy wiemy z kim chce mieszkać.

- Dobrze. Dziękuję za informację. Wybacz, ale muszę już lecieć. Chcesz rozmawiać z Teresą albo Mateuszem?

- Nie. Już dziś z nimi rozmawiałem.

- Ok. To na razie.

- Na razie…

Usiadła przy stole i pobieżnie czytała pismo od prawnika. Jak się domyślała dotyczyło katastrofy. Została całkowicie oczyszczona z zarzutów. Winna była maszyna. Błąd w konstrukcji. Linie lotnicze z jej szefem na czele uniżenie przepraszały za jakiekolwiek podejrzenia oraz zapraszały ją do ponownego podpisania z nimi umowy o pracę na nowych, lepszych warunkach. Kuj żelazo póki gorące! Magdalena dzwoń do nich. Teraz!

Teresa stała obok i pytająco patrzyła na nią.

- Zaraz ci wszystko powiem. Tylko muszę zadzwonić. Halo? Witam. Magdalena Szczerzykowska. … Tak, to ja. Dostałam właśnie wyrok z waszą korespondencją. Jestem zainteresowana propozycją. … Jest dziś lot z Honolulu? … Tak, z Honolulu. … O której? …  Dobrze, będę.

Odłożyła telefon. Popatrzyła z tajemniczym uśmiechem na swoje zdjęcie w mundurze, które stało na stoliczku.

- Teresa, wracam do LOT’u.

- Przecież rzuciłaś tą robotę w diabły…

- Nie mam za bardzo wyboru. Nie mam zielonej karty, a był nalot u Johna. Moje pozwolenie jest ważne jeszcze dwa tygodnie, po tym czasie musiałby mnie zwolnić.

- To co? Wracamy do Polski?

- Wykluczone. Ustalę z moim szefem loty Europa – Honolulu. A jak się nie zgodzi, to przynajmniej będę miała przedłużone pozwolenie na trzy lata, bo od razu je przedłużę. Potem się będę martwić. Dziś wylatuję do Polski. Najpóźniej za tydzień powinnam być z powrotem.

- Idź się spakować. Pamiętaj, że tam nadal jest zima.

 

Nie wspomniała tego Teresie, ale jednym z powodów, dla którego się zgodziła była tęsknota za dalekimi lotami. Wiedziała, że są męczące. Wiedziała, że rozdzielają ją z tymi, których kocha. I tak za tym tęskniła. Była uzależniona.

Jej przełożony chyba chcąc wkupić się w jej łaski zorganizował nawet konferencję prasową. Idąc do biurowca linii lotniczych musiała przeciskać się przez tłum gapiów i dziennikarzy. Zaczyna mnie to wkurzać…

Usiadła w fotelu i nie odzywała się. Szef siedząc za biurkiem bawił się małym puzderkiem. Wiedziała, że to jej skrzydła.

- Twoja zguba… Kazałem jubilerowi odświeżyć. Wiedziałem, że wrócisz. Ty nie potrafisz żyć bez latania.

- Ani na chwilę nie przestałam latać.

- W jakich liniach?

- Nie powiedziałam, że latam w liniach. Powiedziałam, że latam.

- Oficjalnie przywracam cię do służby. Od przyszłego tygodnia jesteś uwzględniona w grafiku. Dostaniesz nagrodę i oczywiście podwyżkę.

- Właśnie o grafiku chciałabym porozmawiać. Chcę wziąć wszystkie loty do Honolulu.

- Nie mogę ci dać wszystkich lotów. To jest najfajniejsza trasa, wszyscy by chcieli.

- Tylko, że ja tam teraz mieszkam. Tam jest mój dom.

- Co?

- Nie każę ci odpowiadać od razu. Zastanów się, a ja pójdę pozałatwiać formalności. Muszę zrobić świeże badania i odnowić pozwolenia.

- Leć, leć. Magdalena, postaram się ustawić ci wszystkie loty do Honolulu. Ale niektóre będą tylko do Stanów kontynentalnych, zgadzasz się?

- Zgadzam.

Coś za łatwo to jej poszło. Za szybko się zgodził. Nie wiedziała dlaczego, ale miała wrażenie, że to podstęp.

Po badaniach, które zrobiła w trybie ekspresowym, miała w zasadzie cały dzień dla siebie. Ledwie pomyślała, że musi iść coś zjeść zadzwonił jej telefon.

- Teresa mi mówiła, że jesteś w Polsce. Możemy się spotkać?

- W zasadzie czemu nie.

Adam był bardziej zestresowany niż na pierwszej randce. Magda zachowała kamienną twarz. Choć serce chciało jej wyskoczyć z tęsknoty nie dała tego po sobie poznać. Kiedy jednak położył dłoń na jej dłoni poczuła zgoła coś innego. Ją samą to zaskoczyło. Jakiś niesmak z domieszką wstrętu. Nie potrafiła sobie tego wyjaśnić, ani zrozumieć.

Zjedli razem obiad, chwilę porozmawiali, głównie o Mateuszu i Teresie, i rozeszli się jak dwoje obcych sobie osób. Magdalena czuła ulgę jak mogła już odejść od stolika. Tego też nie rozumiała. Dotychczas kiedy wracała z długich wyjazdów nie mogła się nacieszyć towarzystwem Adama. Teraz wydał jej się jakiś brudny. A rozmowa z nim nudna. Patrzyła na niego i nie mogła zrozumieć jakim cudem wcześniej tego nie zauważyła. Jakby łuski jej spadły z oczu. Teraz widziała rzeczy takimi jakie były, a nie jakie chciałaby żeby były.

Padła twarzą na tapczan w swoim pokoju hotelowym. Dopadło ją zmęczenie. Adrenalina wyparowała i pozostała senność.