Sylwester

Kolejny dzień nie przyniósł żadnych rozwiązań. Mateusz spędzał Sylwestra z kolegami na prywatce. To była pierwsza jego niemalże „dorosła” impreza. Magdalena uśmiechała się zawiązując mu krawat w kuchni u Teresy, mamy Adama i nie wiedziała jak ma zacząć temat kłopotów z Adamem. Teresa patrzyła na nią jakby wiedziała doskonale co się dzieje. Ledwie zamknęły się drzwi za Mateuszem nalała czystej wódki do kieliszków.

- To ja wysłałam ci te zdjęcia.

- Co…?

- Przepraszam za brak wyczucia czasu, ale na takie wiadomości nigdy nie jest dobry czas. Chciałam żebyś wiedziała. Gniewasz się na mnie?

- Nie. I tak bym się dowiedziała. Prędzej czy później.

- Lepiej prędzej. Ja się dowiedziałam o zdradach mojego męża po dwóch latach. A wtedy on miał raka, a jego stan był terminalny. Tylko dlatego go nie zostawiłam.

- Ojciec Adama…?

- Tak. Święty jaśnie pan Szczerzykowski.

- Adam mi nic nie mówił.

- Bo o tym nie wie. Nikt nie wie. Teraz ty wiesz. O Adamie dowiedziałam się przypadkiem. Nie wiedziałam jak mam ci to powiedzieć, więc ukryłam swój numer i ci wysłałam zdjęcia.

- Zaparło mi wtedy dech w piersi.

- Wiem. Co teraz planujesz?

- Jeszcze nie wiem. Na razie jestem na etapie węszenia, wściekania się, ataków niekontrolowanego płaczu i użalania się nad sobą. Żałosne…

- Normalne.

- Wiesz Teresa… ja naprawdę go kocham… Kocham go bardziej niż samą siebie. Ostatnią moją myślą w Filadelfii zanim uderzyliśmy w pas, był Adam. Nie Mateusz! Adam. Ale nie potrafię mu wybaczyć. Nigdy więcej mu nie zaufam. Po prostu nie potrafię…

- Nie chciałam rozbijać waszego małżeństwa. Naprawdę. Uważam jednak, że gdybym ci nie powiedziała, to byłoby jeszcze bardziej nieuczciwe z mojej strony.

- Wiem. Idę do domu. Znaczy do hotelu.

- Nie zostaniesz?

- Nie gniewaj się, ale chcę być sama. Poza tym Adam pewnie przyjdzie, a nie chcę go spotkać. Nie dziś.

- Rozumiem. Uważaj na siebie. I szczęśliwego nowego roku.

- Taaa… szczęśliwego…

Bal sylwestrowy mieli spędzić z Adamem. Zamiast tego Magdalena siedziała sama w hotelowym pokoju. W restauracji na dole rozpoczął się bal. Odgłosy zabawy były słychać nawet na piątym piętrze.

Krótko przed północą ktoś zdecydowanie zapukał do drzwi. Zdziwiło ją to o tyle, że przez recepcję bez zawiadomienia telefonicznego nikogo nie przepuszczali. Pewnie Adam… przemknął cichaczem niezauważony.

- Adam, nie chcę dziś z tobą rozmawiać! Idź sobie!

- Maggie, to ja, Michael. Chodź ze mną. Wiem od recepcjonistki, że tu jesteś. Wypijemy toast i wrócisz do pokoju.

Pod drzwiami był jej znajomy. Pilot, którego poznała przypadkiem stacjonując w tych samych hotelach. Nie latali w tych samych liniach, ale zdążyli się poznać i polubić. Michael był miłym człowieczkiem w wieku jej ojca. Siwe włosy dodawały mu powagi, ale lekka nadwaga powodowała, szczególnie o tej porze roku, że patrząc na niego miało się wrażenie, że rozmawia się ze Świętym Mikołajem.

- Chciałam…

- Tak wiem. Chciałaś wyryczeć się do poduszki i ukarać się jeszcze bardziej spędzając czas sama ze sobą. Idziesz ze mną.

- Skąd wiesz o Adamie…?

- O jakim Adamie? Mówię o odebraniu ci skrzydeł.

- A… no tak…

- Idziemy.

W swetrze i dżinsach poszła do sali balowej. Michael zaprowadził ją do stolika, przy którym siedziało kilku mężczyzn. Dwóch znała z widzenia. Piloci.

- Panowie. Czapki z głów. Bohater z Filadelfii wszedł na pokład.

Czuła się zażenowana. Nie sądziła, że przyjmą ją z takimi honorami. Spojrzenia wszystkich na sali skupiły się na niej. Uśmiechała się, a miała ochotę zawyć.

- Maggie, jeżeli chcesz to mogę choćby jutro pogadać u nas… i wiesz…

- Dzięki. Mam nadzieję, że oddadzą mi skrzydła i będę dalej latać tutaj.

- Na pewno tak będzie! Wypijmy za to.

Pomimo wszystko spędziła mile czas. O północy wszyscy nagle zapałali chęcią złożenia jej życzeń. Niemalże kolejka się ustawiła do ich stolika. Wracała do pokoju z uśmiechem na ustach. Otwierając drzwi usłyszała, że jej telefon dzwoni. Adam… Szlag jasny mnie za chwilę trafi! Niech dzwoni sobie do swojej lafiryndy, a mnie da spokój!

- Halo!

- Co ty taka zła jesteś? Ja tylko szczęśliwego nowego roku ci chciałem życzyć. U nas jest jeszcze stary rok…

- Daniel?

- A kogo się spodziewałaś? Królowej angielskiej? Jak twoje oko?

- Mam makijaż permanentny. Fioletowo-czarny.

- Powinienem je obejrzeć. Zdecydowanie.

- Daniel, w Polsce są lekarze.

- Tak, tak, tak… i niedźwiedzie na ulicach.

- No wiesz!

Magdalena sama nie mogła uwierzyć jak lekko i swobodnie jej się rozmawia. I to z facetem, który notorycznie zdradza swoją żonę. Nie mogła się powstrzymać przed porównywaniem Daniela do Adama. Dlaczego u Daniela jej to nie przeszkadzało, a u Adama doprowadzało do białej gorączki? Punkt widzenia zmienia się w zależności od miejsca siedzenia. Nie kocham Daniela. I to nie mnie zdradza. Dlatego mi to nie przeszkadza.

Szósta rano. Intensywny dźwięk telefonu wwiercał się w głowę.

- Halo…

- Kapitan Magdalena Szczerzykowska?

- Przy telefonie. Kto mówi?

- Proszę o jak najszybsze stawienie się na lotnisku. Proszę się spakować i zabrać mundur.