Ciastko z kremem

Zziajana, rozczochrana, z liśćmi na łbie i potem na czole… nie… z potem wszędzie, nawet na dolnej części ciała, w miejscu, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę, drze z drzewa owoce. Drze chichocząc jak wiedźma z horroru. Sąsiedzi podejrzliwie i z lękiem spoglądają zza winkla. Koty pouciekały. Z oddali słychać złowieszcze wycie samotnego wilka. Klepsydra w ferworze walki wlokąc kosz ze śliwkami przez pół ogrodu nie zauważa na swej drodze kotów, zabawek, swoich i obcych dzieci, basenów, a nawet ławek ogrodowych. Lezie na oślep, BO ŚLIWKI!

Mama ze strachem przyniosła wymyte słoiki. Odłożyła je z namaszczeniem na stole w ogrodzie. Delikatnie otwarła torebkę z nowymi, lśniącymi nakrętkami…

- A poszła, mi stąd! Przeszkadzać mi będzie! Idzie kawę zrobić albo ciastko jakieś upiec! Byle dużo kremu miało!

- Ale ty nie lubisz kremu…

- DZIŚ LUBIĘ!

Klepsydra władowała naczepę śliwek do wanienki co po Młodszym się ostała i wąż ogrodowy weń wsadziła. Umyć trza. Starła pot z czoła, inne części ciała olała i sapiąc jak parowóz poszła zerwać następną naczepę śliwek.

Łypiąc nienawistnym wzrokiem pełnym jadu wdrapała się na najwyższy szczebel metalowej drabki. Zapomniała, że ma lęk wysokości i że przed chwilą jadła tam śliwkę, a pestkę se wypluła gdzie popadło. Pech chciał, że owa pestka śliska i obzymbzana leżała na przedostatnim szczeblu. Klepsydra miała lot krótki acz efektowny. Swym wielkim zadem wybiła lej na głębokość metra. Wykrzykując radośnie i ze śpiewem na ustach przekleństwa, od których sam Lucyfer spłonąłby niewinnym rumieńcem wstydu, pozbierała się rozcierając posiniaczony cycek, który ku uciesze sąsiadów wymsknął się z dekoltu powydzieranej bluzki.

- Klepsydra, kochanie, nic ci się…

- Gary, zamknij się i spadaj! A! I pomóż Mamie myć słoiki!

- Tak jest HERR HELGA!

- Się pomocnik z bożej łaski znalazł…

Ziejąc, sapiąc, dysząc wlokła naczepę śliwek przez ogród. Kolejną naczepę śliwek. Kiedy obie naczepy zostały umyte, pozbawione pestek, upchane w słoiki, zasypane cukrem i zalane wodą, a nakrętki dokręcone, nie miała siły wnieść kotła do zapraw do kuchni.

- Te, Gary! Ty weź mi ino ten sagan zanieś!

- Że co?

- Że jajco. Bierz i nie dyskutuj.

Wzion. Wyboru nie miał. Po wygotowaniu 148 słoików, (148 !!!), Klepsydra nie miała siły mrugać, o zniesieniu ich do piwnicy nie mówiąc. Wzięła więc i je zaniosła do tej piwnicy. Kiedy wczołgała się po schodach, po zniesieniu ostatniego słoika na dół, Gary spojrzał, ocenił ile sił jej zostało i zapodał:

- A co ty taka zmęczona jesteś? Jakbyś co najmniej zaprawy robiła…

- Eeee…

- Jedziemy do domu. Mama dała ciastka z kremem. Wino kupimy po drodze.

- Eeee…

- Ale wiesz… ty lepiej nie wysiadaj z samochodu…

- Debil.

Zwłoki Klepsydry zostały odwiezione do domu i wsadzone do wanny.

- Napijesz się wina?

- Daj.

- A ciastko chcesz? Z kremem, pyszne!

- Przecież wiesz, że nie cierpię ciastek z kremem! Nie mogliście upiec czegoś innego?! Złośliwie to zrobiliście!

- Ten twój PMS kiedyś mnie wykończy!