Grunt pod nogami

- Pamiętaj, że ten samolocik nie ma silnika odrzutowego i nie rozpędzi się na stu metrach do prędkości trzech machów. Musisz nim maksymalnie się wycofać, pełen ciąg i modlić się, żeby pas nie skończył się za szybko. Jak już się wzniesiesz, to…

- Szanowna pani PILOT AWIONETEK… ja już lata całe temu ukończyłem Wyższą Szkołę Wojskową. Powiem więcej! Ukończyłem też Top Gun! Z pierwszą lokatą! I teraz uczę takich młokosów, co to wszystkie rozumy pozjadali, jak SZANOWNA PANI, jak się lata! Więc raczy się pani odsunąć, bo jeszcze może pani paznokieć złamać…

- Bardzo dziękuję za komplement, dawno nikt nie nazwał mnie młokosem… Miód na moje uszy… I nikt nie dba o moje paznokcie… Ja ukończyłam lata całe temu Wyższą Szkołę Oficerską Sił Powietrznych w Dęblinie. Z wyróżnieniem! Top Gun nie ukończyłam. Powiem więcej! Top Gun, to może mi buty czyścić!

- A JA…! Co ukończyłaś…? To skąd ty jesteś?

- William… proszę… jeszcze się taki nie urodził co by ją zagadał… Ona jest z Polski, jak ja… a wiesz co mówią o polskich pilotach…

- Wiem, wiem… że na wrotach od stodoły polecą… i jeszcze wojnę wygrają…

- I NIE ZAPOMINAJ O TYM!

- Madziu, kochanie, spokojnie… lecimy na Oahu. William zajmie się awionetką, a my polecimy z Ethanem.

- Co za palant…

- Słyszałem!

Chyba puszczają mi nerwy. Za dużo wrażeń jak na tak krótki okres. Zaczynam wariować. Dlaczego tak mnie wytrąciło z równowagi kilka seksistowskich uwag wojskowego, twardogłowego pacana? Dlaczego dałam się sprowokować? Po co się z nim wykłócałam? I po co bredziłam jaką szkołę ukończyłam? Zaimponować mu chciałam, czy co? Przestaję się kontrolować… Gdzie podziały się moje nerwy ze stali? Miesiąc temu taka pyskówka byłaby niewyobrażalna w moim przypadku. Chyba potrzebny mi urlop.

Kiedy zadzwoniła do Daniela sprawiał wrażenie jakby dopiero się obudził. Zdziwiło ją to tym bardziej, że w tle wyraźnie słyszała Lucynę, jedną ze stewardess. Uśmiechnęła się tylko i domyśliła jak wyglądał wczorajszy wieczór Daniela.

- To może nie będę już wam przeszkadzać. Chciałam tylko ci powiedzieć, że żyję, jestem w Honolulu i nic mi nie jest.

- To nie tak jak myślisz, ja ci wszystko wytłumaczę!

- Daniel, ja nie jestem twoją żoną, mnie nie musisz niczego tłumaczyć, naprawdę. Wszystko rozumiem i nie oczekuję żadnych wyjaśnień.

- Wiem, ale ja… ja… wypiłem za dużo i ja…

- Na razie Danielu. Miłej zabawy.

Poczuła się trochę niezręcznie. Może nie dotknięta, aż tak jej na Danielu nie zależało, ale trochę zaskoczona. Coraz lepiej rozumiała Annę, żonę Daniela. Adam zdradził ją raz. A zabolało tak mocno, że rozsypała się na miliard kawałków. A gdyby dowiedziała się, że zdradzał ją notorycznie? Może człowiek się uodparnia na takie ciosy? Może przestaje nam tak bardzo zależeć? Nie… nie przestaje. Koszmar.

Siedziała naprzeciwko Andrzeja i chciała zrelacjonować mu całe swoje życie. Dzień po dniu. Było tego tyle, że nie wiedziała od czego zacząć. Siedziała i milcząc wpatrywała się w niego. Andrzej podobnie nie wiedział jak zacząć opowieść. Oboje się roześmiali. Rozumieli się bez słów. Tak samo jak wtedy, kiedy byli dziećmi.

- Miałeś się ze mną ożenić.

- Miałaś za mnie wyjść.

- Uciekłeś do marynarki.

- Dawali wikt i opierunek. A ty uciekłaś do Dęblina, o czym poinformowałaś dziś cały lotniskowiec. Nigdy tego nie zapomną…

- Dawali wikt i opierunek… ale ci obciach zrobiłam… Przepraszam…

- Brakowało mi tego.

Całe popołudnie spędzili na plaży. Magdalena dopiero teraz uświadomiła sobie, jak bardzo za nim tęskniła. Zdała sobie sprawę, że właśnie on lepiej ją rozumie niż Adam. Z bardzo prostego powodu. Przeżył to samo co ona i jemu nie musiała tłumaczyć jak to jest być samotnym do szpiku kości. Jak to jest nie mieć poczucia bezpieczeństwa. Jak to jest kiedy nie ma mamy, która przytuli i otrze łzy. Andrzej to pamiętał. Tego się nie zapomina.

Słońce nieubłaganie schodziło coraz niżej. W ich kierunku sprężystym krokiem szedł nikt inny, jak ten pacan z lotniskowca.

- Szanowna pani.

- To znowu ty…

- Ja również się cieszę, że panią widzę. Przyszedłem po dowódcę. Musimy już lecieć. Awionetka odstawiona. Ethan na nas czeka. Właściciel awionetki jest w szpitalu i czuje się lepiej. Jego żona przesyła podziękowania.

- Jutro pójdę go odwiedzić.

- Madziu, musimy lecieć. Jutro przylecę i będę mógł zostać dłużej.

- Zaproś dziewczynę na tańce. Wreszcie będziesz miał partnerkę i pójdziesz z nami.

- Właśnie! Kiedy wracasz do Polski?

- We wtorek.

- Świetnie! W sobotę jest bal karnawałowy. Wojskowi z żonami. Idziesz ze mną.

- Ale…

- Część oficjalna, kolacja, godzinkę się pokręcimy i pogratulujemy sobie jacy jesteśmy mądrzy i wspaniali, a później pójdziemy na prawdziwą imprezę. Naprawdę muszę lecieć. Do jutra.

JA NIE MAM CO NA SIEBIE WŁOŻYĆ!